Rivayet edenler der ki; bu
Ebrehe’nin fil ile Mekke’yi yıkmaya varması şundan ötürüydü;
Necaşi Ebrehe’den memnun kalınca
Yemen ilinde onu padişahlıkta bıraktı. Ebrehe bu habere çok sevindi, yoksullara
sadaka dağıttı, ihsanlarda bulundu, kurbanlar kesti. Her şehirde kiliseler
yaptırdı. Kendisi San’a şehrinde Necaşi adına bir kilise kurdu ki o diyarda
ondan büyük bir bina yapılmamıştı. Sayısız mallar altınla o kilisenin
süslenmesine harcandı. Öyle bir bina yapılmıştı ki görenler şaşkına dönerlerdi,
insanoğlunun eli ile yapılmamış sanırlardı. Bu kilisenin yapılması tam dört yıl
sürdü, bina tamamlanınca o kilisenin adını Kaliç
koydular. Bu kilisenin ünü bütün dünyada duyuldu.
Ebrehe Kiliseyi tamamladıktan
sonra Necaşî’ye bir mektup yazdı; “Yüce yaradan padişahımızın gönlüne rahmet
yağdırdı, benim suçumu bağışladı. Ben de onun bu iyiliğine karşı şükran ve
minnet alâmeti olarak padişah adına bir kilise yaptırdım ki gök kubbe altında
onun gibisini ondan güzelini kimse yaptırmış değildir.” Dedi ve kilisenin bir
resmini bir kağıda nakşettirdi, Necaşî’ye gönderdi.
Necaşî resmi görünce çok sevindi,
Ebrehe’ye “Aferin” dedi. “Benim de hayrım olsun bu kiliseye” diyerek nakşı için
renkli boyalar, altınlar ve lâtif, göz alıcı mermerler yolladı. Ebrehe’ye de
Bizans vari kaftanlar sundu. Sonra Necaşî’ye bir mektup yazıp dedi ki; “Yemen
ilinde güvenilir bir adamın varmış, senin adına bir yapı bir kilise yapmış ki
cihan da yoktur. İnsana bundan daha yüce bir Fahir mi olur. Oranın bir
ibadetgâhı ve kilise olmalı ki orada yüce Allah’a ibadet edilmeli. Hele yer
yüzünde onun bir eşi daha bulunmamalıdır. Yapılacak iş Ebrehe’ye saygı ve sevgi
göstermen ve o ili tamamıyla ona vermendir.
Necaşî de bu mektuptan çok memnun
olup sevindi, şâd oldu. Ebreh’ye br name yolladı. Ona taltif ve tazimde
bulundu, kaftan ve taç gönderdi kendi hizmetinden azad etti, onu Yemen’in
tahtına özgür padişah yaptı.
Ebrehe’de o sevinçle Necaşî’ye
bir yazı yazdı, şöyle dedi;
“İşitiyorum ki Arap taifesinin
Mekke’de taştan yapılmış bir yapıları, evleri varmış ki ona “Yüce Allah’ın evi”
derlermiş, Yılda bir kez o evi ziyaret eder ve hacda bulunurlarmış ve o evde
yüce Allah’a ibadet ederlermiş. Benim bu Yemen’de yaptığım kilise ise ondan
1.000 kez yektir, büyüktür. Ben de Yemen bölgesinde ki halka emredeyim ki bu
kiliseye gelsinler, hac da bulunsunlar, tavaf etsinler, kurbanlar kessinler.
Arap taifesi o hacceyledikleri evi tavaftan vazgeçsinler, bu kiliseyi hacca
gelsinler. Ta ki padişahımın evi dünyaya yadigâr olsun. ve böyle bir öğünüş
böyle bir Fahir ebedi kalsın.”
Necaşî’nin gönlü bu mektupla çok
hoş oldu Sonra Ebrehe de Yemen ilinde Arap, Yahudi, Hıristiyanların hepsine o
kilise de ibadet etmelerine hükümler yazdı……….
…..Ebrehe Mekke’nin üzerine
yürümek ve Kâbe’yi yıkmak ve Kinane oğullarından bir kişiyi sağ bırakmamak
düşüncesindeydi.
Araplar da bir kişiyi Yemen’e o
kiliseyi görmesi için Ebrehe’nin yanına yolladılar. O kişi kiliseyi görmüş,
seyre başlamıştı. Yemenliler onu görüp Hıristiyan olmadığını anlayarak; “ Sen
ne kişisin Burada işin ne) dediler. O Mekke’li de; “BenArap taifesindenim,
oraya Yemen meliki’nin bir kilise yaptırmış olduğu haberi geldi. Onu göreyim
hem de Arapları hac etmek için buraya getireyim diye geldim. Dedi.
Bu haberi Ebrehe’ye bildirdiler.
Ebrehe de; “ onu kiliseye alın her yerini ona gösterin, ona engel olmayın”
dedi.
Arap vakta ki kilsienin içine
girdi, orada bir şeyi gördü ki onu bütün ömründe görmemişti. Öyle lâtif
resimler nakşolunmuş, öyle cevherle süslenmiş, hele o altın salipler ki kızıl
yakutla ve incilerle zinetlenmiş olup altın zincirlerle asılmıştı. Süslenmesine
o kadar çok mal harcanmıştı ki hesabı ve kararı hiçbir zaman hesap edilemezdi.
Mekke’li kişi kiliseyi böyle
görünce şaşırdı kaldı. Sonra bir yerde durdu, çok ağladı gözyaşları döktü.
Mabedin hizmetçilerinden izin diledi. “Beni bu gece burada bırakın, burada
yatayım, ibadet edeyim.” Dedi. Onlarda izin verdiler. Oda kiliseyi sabaha kadar
bomboş buldu. Büyük abdesti gelmiş ve necisini kilisenin mihrabına ve
duvarlarına sürmüştü.
Sanah olunca bu kişi kapıcılardan
izin istedi Kiliseden dışarı çıktı hemen o saat oradan kaçtı gitti. Yemen’li
halk ibadet için kiliseye girince kilisenin içinin pislenmiş olduğunu gördüler.
Hemen Ebrehe’ye haber verdiler.
O Arap ki buraya gelmişti
kiliseye böyle böyle iş yapmış. Her halde Mekke halkı kilisemizi pislemek için
bu kişiyi göndermiş olsalar gerek dediler.
Ebrehe bu haberi alınca kızdı;
“Arapların o kutsal evini yıkmayınca ve viran etmeyince içini mırdarlıkla doldurmayınca
geri dönmemeye yemin etti. Necaşî nin bir fili vardı Adı mamud’du he hangi
orduda bulunursa o asker basılmaz, mağlup olmazdı, daima zafer kazanırdı Hem de
Habeş ilinde ondan daha büyük, ondan daha gökçek daha güzel fik yoktu. Bütün
filler ondan korkarlardı, ona daima yenik düşmüşlerdi. Habeş ülkesinde ne kadar
fil varsa o mamud fili önlerinden yürür, öteki filler onun ardından yürürlerdi.
Habeş fillerinde Ebrehe’nin 13 fili vardı ki onunla birlikte götürülmüşlerdi…….
…. Ebrehe’nin askerleri Mekke’ye
yaklaşınca Mekke halkı toplandı. Mekke başkanı olan Abdulmuttalib’in önüne
geldiler. O Muhammed Mustafa S.A.V) in dedesiydi. Ona; “Ya Abdülmuttalib
dediler biz bu Ebrehe ile savaşamayız, işte geldi, Mekke’ye yetişti. Ne
yapalım, nice edelim, halimiz nice olacaktır. Dediler.
Abdulmuttalib; “Yapılacak iş
şudur Oğlumuzu ve kızımızı alalım, Mekke dağlarına dağılalım. Bu ev Yüce
Allah’ın evidir, yine yüce Allah’a ısmarlayalım. O’nun gücü bizden artıktır.
Gerekiyorsa evine düşmanları musallat etsin, onu yıktırsın. Gerekiyorsa onu
saklasın. Düşmanı evinin üstünden kovsun hüküm onundur Ne dilerse onu işlesin.
Dedi.
Onlar bu fikirde iken Ebrehe
Mugammes’ten 5.000 er seçti, Mekke’nin üzerine gönderdi. Esved bin Matfur
adında bir komutanı başlarına dikti ve ona; “Var Mekke’yi kuşat, dört yanını
muhasara et, insandan hayvandan ne bulursan yakala, topla bana getir. Sakın
Mekke’nin içine gireyim deme.
Esved Bin Matfur da Mekke’ye
saldırdı. Attan deveden, koyundan, sığırdan ne buldu ise sürdü. Çobanlarını
tutsak kıldı, hepsini Ebrehe’nin katına getirdi. Develerin arasında
Abdulmuttalib’in de 200 devesi vardı.
Ebrehe; O çobanları ve tutsakları
bana getirin dedi. Onlara;Mekke kavminin tedbirleri nedir diye sordu. Bizimle
savaşa girişebilirler mi, yoksa aman mı dilerler diye sordu. Onlar da; Mekke
kavminin tedbiri şehri padişaha teslim etmektir. Hiç cenk etmek niyetinde
değiller. Abdulmuttalib onlara böyle öğüt vermiştir. Dediler.
Ebrehe’nin yanında Hayyad adında Arap taifesinden bir bey vardı
ona şu buyruğu verdi; “Hemen yürü var Mekke halkına şunları söyle;
Benim maksadım Mekke’lilerin
kanlarını dökmek değildir. Benim buraya gelmekliğim bu evi yıkmak harap etmek
içindir. Ben bu işi yapmaya and içmişimdir. Kendileri emin olsunlar, hiç
korkmasınlar. Mallarından, davarlarından, oğullarından ve kızlarından ötürü
korku duymasınlar.
Ebrehe bu buyruktan sonra da;
Onların ulularını alş bana getir. Göreyim o ne sıfatta bir kişidir. Dedi.
Hayyad Mekke’ye geldi Ebrehe’nin buyruğunu halka bildirdi Abdülmuttalib’i de
aldı Ebrehe’nin katına getirdi. O gün bunların Ebrehe ordusuna getirilmesiyle
akşam oldu. Ebrehe ile buluşulamadı. Abdülmuttalib o geceyi tutsak edilen
Zünefer ve nüfeyl’in yanında geçirdi. Zünefer Abdülmuttalib’in dostu idi
ona;Bana bir himmetin varmıdır ya Zünefer dedi. O da;
“ Benim elimde ne var ki ben bir
tutsak kişiyim her gün başımın korkusu
içindeyim. Ebrehe’ye, ben bu sözü söyleyemem Ama şu fil bakıcıları ki ulu
Mahmud adında ki filin hizmetkarlarıdırlar. Onlar padişahın sır sahipleridir
Onların da bir büyükleri vardır, adına Enis derler, çok ta iyi kişidir. Hem de
benim dostumdur. Ona senin halini ve Araplar içinde ki saygını Ebrehe’ye
bildirmesini söyleyin. Ta ki Ebrehe de sana mertebene göre izzet ve saygı
kılsın,dedi.
Abdülmuttalib çok ulu kişiydi
halkı içinde ve bütün Arap taifesi arasında ondan daha saygın kişi yoktu. Çok
ta öz ehliydi. Cömertlikte eşi benzeri yoktu. Ne zaman bir deve boğazlasa etini
adem oğullarına üleştiridi. Devenin karnını bağırsaklarını dağlara taşıttırırdı
Onları da kuşlara, yırtıcı hayvanlara
yedirirdi. Bundan ötürü onun bir lakabı da Mut’ıminnas-ı ves Siba yani
insanları ve yırtıcı hayvanları tamlandırıcı demekti.
Zunefer o dostu olan Enis’i
yanına çağırttı. Abdülmuttalib’i ona anlattı.
Sabah olunca Enis
Abdülmuttalib’in kim olduğunu Ebrehe’ye bildirdi. Ebrehe de izin verdi
Abdülmuttalib’i katına getirdiler. O da içeri girdi. Ebrehe tahtında
oturmaktaydı Abdülmuttalib’i tahtının aşağısında oturmasına rıza göstermedi,
tahtının üstünde kendi yanında oturmasına halktan çekindi hemen tahtından yere
indi döşek üzerine oturdu.
Sonra Abdülmuttalib geldi Ebrehe
ona izzetler ve saygılar gösterdi, yanına aldı, ona nazar kıldı. Boyunu posunu,
şeklini ve şemailini yakından gördü, çok beğendi. Abdülmuttalib’in duru ve
vakarı Ebrehe’ye çok hoş geldi, tercümanına;
Onunla konuş sözlerini duyayım
dedi. Abdül muttalib konuşurken onun sözlerinde ki açıklığı ve muhabbeti
yakından gördü. O zaman Kâbe’yi yıkmaya ve onun hürmetine gerek kâbeyi ve
gerekse Mekke şehrini viran etmeye karar verdi.
Tercüman kişiye; “Sor bakalım bu
kişi benden ne istiyor “dedi. “her ne diliyorsa onu şimdiden kabul eyledim”.
Bu sözleri tercüman
Abdülmttalib’e bildirdi O da; “Dileğim şudur ki dünkü gün 200 devemi sürmüş
götürmüşlerdi onları bana geri versinler.” Dedi.
Ebrehe Abdülmuttalib’den bu
sözleri işitince üzüldü ve; “Ne yazık ki bu kişinin şekil ve şemailine göre
aklı yokmuş, tedbiri kötüymüş. Ben kudret ve kuvvetimle bunların kâbesini
yıkmaya geldim, dünyada bunların öğünüşü bu Kâbe iledir onu viran etmek
kastımdı. Oysa ben umardım ki benden bu Kâbe’yi viran etmemekliğimi itsiye idi.
Onun hatırı için onu yıkmayayım. Kâbe’yi ona bağışlayayım, askerlerimi geri
döndürüp gideyim Kıyamete kadar da Kâbe’yi kurtarmak ona Fahir onur vereydi.
Oysa o benden Kâbe’ye hizmeti bir yana bırakıp 200 devesini istiyor. Ey kişi
ben bu Kâbe’yi sana bağışlayıp gitseydim senin nice 200 deve kazancın olurdu.
Asıl gereklisini bilmiyorsun.” Dedi.
Tercüman bunları Abdülmuttalib’e
söyledi Abdülmuttalib de şu cevabı verdi. “Bu ev benim değildir. Onun sahibi
vardır ki evini saklamasını bilir. Benim korumama ihtiyacı yoktur. Dilerse
saklasın dilerse yıktırsın benim bu arada sözüm yoktur. Ancak ben develerimi
isterim. Melik; Hemen develerimi geri verilsin” dedi.
Ebrehe de buyurdu ki
“Abdülmuttalib’e 200 devesini geri verin”. Develerini geri verdiler. O da
develerini aldı sürüp Mekke’ye geldi. Abdülmuttalip o zaman Mekke halkına;
“Varın dağılın, dağlara kaçın dedi Bu kutsal evi sahibine ısmarlayın, şehirden
gidin.
Mekke halkı da karısını kızanını
alıpMekke dağlarına kaçıp gittiler Abdülmttalib’de çocuklarını aldı Hira dağına
gitti. Vakta ki o gün geldi, sabaha erildi Mina yakınında kondu Mekke’nin
halinden haber sordu Ona;Halk dağıldı gitti, şehirde kimse kalmadı dediler. Ebrehe
o zaman buyruk salarak;
“O mahmud filini ve öteki filleri
Mekke’ye sürünüz Kâbe yıkılsın harab edilsin. Mekke şehrini de yıkınız” dedi.
Ama kimseye ziyan verilmeden. Oradan gidilsin.
Mahmud fili Mekke’ye yönelince
harem sınırına gelince bir adım daha adım atmadı, yerinde durdu. Ne kadar
uğraşıp onu döğdüler, başına vurdularsa da çare olup ileri gitmedi. O durunca
da öteki filler de yerlerinde durdular.
Sonra yüce Allah Ebabil kuşlarına
emreyledi, deniz kıyısına indiler her birisi üçer parça balçık aldılar,
ağırlıkları mercimek kadardı. İki tanesini iki ayağı ile bir tanesini de
burunları ile götürüyorlardı. Hava boşluğunda Ebrehe’nin askerlerinin üstüne
gelince Yüce Allah’ın emri ile Cehennemden bir parça yalın (ateş) belirdi, o
balçık parçalarına dokundu onları taş haline getirdi. Ebabil kuşları da o
taşlar henüz kızgın iken her taşı bir kâfirin tepesine bıraktılar. Bu taşlar o
anda kime dokundu ise gövdesini ateş sardı, vücutları kabardı, etleri parça
parça oldu, etleri yere döküldü.
Ebrehe’nin ordusu o hale geldi ki
her asker kendi başının çaresine düştü, kimi öldü, kimisi dağıldı, kaçtı.
Kaçanlarında kimisi yolda öldü, kimisi Yemen’e vardı orada öldü. Ancak başına
taş düşmeyenler canlarını kurtarabilmişlerdi.
Ebrehe’nin de başına bir ebabil
kuşu taşı indi. Gövdesi şişti Yemen’e gelinceye kadar acı çekti Oraya gelince
gövdesi parça parça olarak can verdi. O filler yine geriye dönüp kaçtılar
Onları Yüce Allah sakladı böylece selamet buldular kurtuldular.
